“Heydər Əliyev və gəncliyimiz”
Gözlərimin önündən dəstə-dəstə uşaq keçir. Fərqli yaşlardadırlar, amma hamısını üzlərindəki qayğısız təbəssüm birləşdirir. Onların dalğa-dalğa yayılan şaqraq səsləri ətrafa qəribə bir canlılıq verir. Öz şüalarını uşaqların məsum sifətlərində cilvələndirən Günəş də, sanki bu gün insanlardan öz nurunu əsirgəmir. Ətraf yamyaşıldır. Ancaq bu yaşıllığa rəngarənglik qatan balaca uşaqların əllərində tutan bayraqdır.
O bayraq ki, üzərində daşıdığı boyalarla insanı öz keçmişinə aparır. Keçmiş – bu söz içində öz yaralarını saxlayan, dirçəlişi hər hərfində ifadə edən çevrilişdir. Amma həmin çevrilişi mərkəzdə saxlayan mahiyyətin özüdür. Ona görə ki mahiyyət bizləri bu günün sabahlarına gətirib çıxarır. Bizlərə öz sözünü deməyi, doğruluğun, dürüstlüyün yanında olmağı, milli-mənəvi dəyərlərimizə sahib çıxmağı öyrədir. Bu süjet xətti indinin mirası deyil, lap əvvəllərin mirasıdır. Mirasla birlikdə şəxsiyyətlər də yolumuzda işıq olur. İdeya mənə gəmiyə yol göstərən mayakı xatırladır. Onun kimi gələcəyə addımlamaq üçün istiqamət verir. Yönümüzü göstərir, imkansız olanı mümkün olduğuna inandırır. Mümkün olanı gerçəyə reallaşdıran, ölkəmizin, xalqımızın bu günlərinin səbəbkarı Heydər Əliyevdir. Ulu Öndərimiz çətin dövrdə millətimizin yanında olaraq güclü liderlik göstərdi. Ölkəmizi ayağa qaldıraraq onu böyütdü. Əlimizdən tutaraq güc verdi. Var olan dəyərlərimizi qoruyubsaxlamaqla yanaşı dünya ölkələrinə kim olduğumuzu göstərdi. Bunu sözdə deyil, əməllərində bildirdi.
Gördüyü işlər vəzifəsinə görə yox, torpağa bağlılığından irəli gəlirdi. Elə bunun nəticəsidir ki, daim torpağının vətəndaşları ilə ünsiyyətdə olurdu. Onların çətinliklərini görür, qiymət verirdi. Diqqətini millətinin üzərindən çəkmirdi. Söhbət zamanı xalqının zəhmətkeş əlinə toxunanda qəlbindən bir çox sözlər keçirdi. Bəlkə də, həmin sözləri hansısa çıxışında söyləyib...
“- Mən Azərbaycan Respublikasının ağır dövründə bu yükü öz üzərimə götürmüşəm. Ona görə götürmüşəm ki, öz bacı-qardaşlarıma, vətənimə, vətəndaşlarıma xidmət edim. Dəfələrlə demişəm. Həyatımın son dəyqəsinə qədər deyəcəyəm. Bütün təxribatların qabağında durmuşam, duracağam. Azərbaycanın müstəqilliyini qorumuşam, qoruyacağam!” – bu sözlər onun qəlbinin nəğməsi idi. Çünki hər bir azərbaycanlıya mənəvi bacı-qardaşı kimi baxırdı.
Baxışlarında isə ümid vardı. Ümid isə bir vaxtlar qadağan edilən öz doğma dilimizdə dilə gətirirdi. O, istəyirdi ki, uşaqdan-böyüyə dilimizin necə zəngin olduğunu, müstəqil olduğunu, haqq səsimizi bu dil vasitəsilə çatdırmağın vacibliyini arzulayırdı. Necə ki, bir zamanlar dediyi kimi:
“ Bizim üçün bir amil var- Azərbaycançılıq! Özümüzün dili var-Azərbaycan dili. Çox gözəl və ləzzətli dilimiz var. Mənim üçün Azərbaycan dili hər bir şeydən əzizdir. Millətin milliliyini saxlayan onun dilidir. Musiqi də, ədəbiyyat da, tarixi abidələr də bu millətin milliliyini təsdiq edəndir. Amma millətin milliliyini təsdiq edən başlıca amil onun dilidir” – bu kəlmələri dinlədikcə insanın ürəyində möcüzəvi duyğu baş qaldırır. Möcüzəvi duyğu isə sevgidir. Heydər Əliyevin Azərbaycan sevgisi dünənimizin, bu günümüzün, sabahımızın sənət əsəridir. Həmin sənət əsəri onun güclü siyasətinin, liderliyinin ən bariz nümunəsidir. Elə bunun nəticəsidir ki, İlham Əliyevdə Ümummilli lider Heydər Əliyevin əmanətini layiqincə qorudu. Özünün də qeyd etdiyi kimi ata vəsiyyətini yerinə yetirdi...
Bizlər isə Ümummilli lider Heydər Əliyevin arzuladığı, Azərbaycanın gözü olan Şuşadayıq. Yanımızda olmasa da ruhumuzda onu hiss edirik. Cıdır düzündə onun səsi eşidilir. Hər kəs əlində bayraq sözlərə qulaq asır. Sözlərdə qeyd edilir ki:
“Ayrılarmı könül candan? Azərbaycan, Azərbaycan!”
Nəzrin Gəncəliyeva
09:54 01.05.2025
Oxunuş sayı: 8678
