8 Noyabr – Müzəffər zəfərimizin 5 İli: Qələbənin alovlu yaddaşı - Reportaj
Bu gün – 8 noyabr 2025-ci il – Azərbaycan xalqının ürəyində əbədi alov kimi yanan Zəfər Gününün 5-ci ildönümüdür. Bu, sadəcə bir tarix və ya bayram deyil; bu, 30 il həsrətin, mübarizənin və inamın qürurla tamamlandığı gündür. Bu gün Şuşanın azadlığına sancılan bayrağın, azadlığın, bütövlüyün və milli qürurun günüdür.
Hər bir azərbaycanlı üçün bu gün, Prezident İlham Əliyevin uzaqgörən liderliyi altında qazanılmış möhtəşəm qələbənin təntənəsidir – ordunun dəmir yumruğu, xalqın sarsılmaz birliyi və vətən sevgisinin əbədi simvoludur.
Bu günü mən Bakının ürəyində – sahil boyu Zəfər paradını izləməklə qarşılamaq qərarına gəlmişdim. Dünəndən planladığım kimi, səhər tezdən oyandım. Məqsədim təkcə paradı görmək deyildi; istəyirdim bu günün ab-havasını, insanların üzündəki o saf sevinc və qürur hissini, millətin birliyindən doğan ruhu öz gözlərimlə yaşamaq.
Çünki Zəfər – sadəcə tarixdə yazılmır, hər bir azərbaycanlının ürəyində yaşayır.
Səhər saat 8-də evdən çıxarkən havada hələ incə bir duman vardı, amma içimdə qızıl şəfəq doğmuşdu. Ailəm məni bayram təbrikləri ilə yola saldı.
Bu günki təbriklər sanki Novruzun bərəkəti, Ramazanın duası kimi idi, amma daha dərindən, daha qürurlu gəlirdi. Çünki bu dəfə sevincimizin adı Zəfər idi – Şuşanın dağlarında, Qarabağın torpağında şəhid qanı ilə yazılmış Zəfər.
Metroya minəndə şəhərin ritmi artıq bu günə uyğun dəyişmişdi. Vaqonlarda Üzeyir Hacıbəylinin marşları, qəhrəmanlıq melodiyaları səslənirdi. Məktəblilər qruplarla "Qarabağ Azərbaycandır! Zəfər bizimdir!" deyə qışqırırdılar. Onlara Vətən müharibəsi iştirakçıları da hərbi formalarda qoşulmuşdu.
Metrodan çıxanda insan axını məni özü ilə Park Bulvar istiqamətinə aparırdı. Sanki bir dəniz dalğasıydı – coşqulu, sarsılmaz və qürurlu. Hələ heç nə çəkmirdim, sadəcə izləyirdim. Çünki bu anlar kamera üçün deyil, ürək üçün idi. Sahilə çatanda saat 10 idi. Parad 13:00-da başlamalı idi, amma artıq minlərlə insan toplanmışdı. Hər kəsin üzündə eyni parlaqlıq: qürur, minnətdarlıq, sevinc. Biz artıq azad, qalib, suveren bir xalqıq.
Körpə uşaqlar əllərində bayraqlar gülərək ora-bura qaçırdılar. Onların gülüşü sanki qələbənin melodiyasıydı. O qədər saf, o qədər təmiz sevinc idi ki, baxanda adamın boğazı düyünlənirdi. Kiçik bir uşaq bayrağı elə sıx tutmuşdu ki, sanki o əllər Şuşanın qapılarını yenidən açmışdı. Bir az irəlidə, ağac kölgəsində qazilər dayanmışdı. Bəziləri gülürdü, bəziləri göz yaşlarını gizlədə bilmirdi. Üzlərindəki yaralar, sinələrindəki medallar – hamısı bir tarix danışırdı.
Biri gülümsəyərək dedi:
— O gün Füzulidə bayraq sancanda ürəyim elə döyünürdü ki, sanki Vətən nəfəs alırdı.
Bu sözlərdə həm ağrı, həm də qürur vardı. Bu günün əsl qəhrəmanları elə onlardır – torpağı qanları ilə sulayıb, iradələri ilə azad edənlər.
Yaxınlaşıb yaşlı bir qaziyə salam verdim:
— Salam, əmi, necəsiniz bu müqəddəs gündə?
— Salam, bala! Belə gündə necə ola bilərəm? Fəxr edirəm! – dedi və sinəsindəki medalına baxdı.
— Birinci Qarabağ müharibəsi qazisisiniz?
— Həm birincidə, həm də ikincidə olmuşam. Füzuli istiqamətində döyüşmüşəm, Şuşaya doğru irəliləmişəm. O günlər çətin idi, amma qələbəmiz o günlərin qanı ilə yazıldı.
— Təbrik edirəm, əmican. Bu günü bizə yaşatdığınız üçün minnətdaram.
— Allaha şükür ki, bu günü gördük, bala. Hər şey xalqımız, dövlətimiz və Prezidentimizin uzaqgörən siyasəti üçündür.
Saat 11 idi. Parad hələ başlamamışdı, amma xalq axını dayanmaq bilmirdi. Uşaqlar bayraq yelləyir, gənclər foto çəkdirir, ağsaqqallar dua edirdi. Aralarında çoxlu xarici turistlər də var idi – qaradərililər, ruslar, ingilislər, türklər. Hamısı baxışlarında eyni duyğunu daşıyırdı: heyranlıq və hörmət.
Bir türk qonaq yanıma dönüb dedi:
— Bu, yalnız sizin deyil, bütün Türk dünyasının qələbəsidir!
Sanki bu gün təkcə insanlar yox, təbiət də bizimləydi. Günəş buludların arasından çıxmış, Xəzərin dalğaları sahilə vurarkən sanki “Zəfər!” deyə hayqırırdı. Hər tərəf işıqlı, parlaq, qürurlu idi.
Bir az irəlidə bir kişi diqqətimi çəkdi: əlində köhnə, amma parlayan bayraq tutmuş, hər addımda dayanır, göz yaşını silirdi.
Qabaqda balaca bir qız atasına baxıb soruşdu:
— Ata, bu qədər adam niyə bura gəlib?
Ata gülümsədi:
— Çünki bu gün Zəfər günüdür, qızım. Zəfər – ordumuzun, qəhrəman əsgərlərimizin qalibiyyətidir. Bax, o yuxarıda dalğalanan bayrağı görürsən? O bayraq Qarabağda, Şuşada bizim üçün dalğalanır.
Bir anlıq susdu, sonra əlavə etdi:
— Zəfər – sənin kimi uşaqlar üçün təhlükəsiz, azad gələcək deməkdir. Bax, o əsgər əmilər var ha, onlar zəfərin özüdür!
Bu sözlər ürəyimdə dərin iz buraxdı. Uşağın sadə sualı, atanın qürurlu cavabı – bir millətin ruhunu izah etməyə bəs idi. Çünki Zəfər – sadəcə hərbi qələbə deyil, nəsillərin yaddaşında yaşayan bir ruhdur.
Nəhayət, saat 13:00-da parad başladı. Sahil bir anda sükuta büründü. İlk hərbi orkestrin səsi gələndə hər kəsin gözlərində eyni parıltı vardı – sevinc, qürur, minnətdarlıq.
Bayraqlar dalğalanır, musiqilər səslənirdi. Şəhidlərin adları çəkiləndə, bir şəhid anası qucağında fotosunu tutaraq ağlayırdı, amma üzündə qürurlu təbəssüm var idi.
Bayraq göylərdə dalğalanırdı, xalq isə o bayrağın altında Prezident–Xalq–Ordu birliyinin simvolu kimi dayanmışdı.
Bu gün – 8 noyabr – təkcə bir tarix deyil; millətimizin yenidən doğulduğu, xalqın gücünün, iradəsinin bir daha sübut olunduğu gündür.
Bu, Prezidentimizin uzaqgörən siyasətinin, ordumuzun igidliyinin, xalqımızın sarsılmaz birliyinin rəmzidir.
Və mən, bu paradın ortasında dayanıb düşündüm:
Biz bu Zəfəri təkcə torpaqda yox, ürəklərimizdə qazanmışıq.
Zəfər – bir gün deyil, bir millətin əbədi yaddaşıdır.
Bu yaddaş Şuşanın dağlarından boylanan, Qarabağın torpağında kök atan, hər bir azərbaycanlının qanında axan əbədi bir çaydır.
Gəlin bu Zəfəri qoruyaq, gələcək nəsillərə ötürək.
Çünki bu Zəfər – bizim kimliyimiz, qürurumuz, sabahımızdır.
Yaşasın Azərbaycan! Yaşasın Zəfər Günü! Qarabağ Azərbaycandır!
Ayhan
19:50 08.11.2025
Oxunuş sayı: 1978
