Gənc rəssam: Daun sindromlu uşaqlarla işləmək çox fərqli hissdir - Müsahibə
“Sevgi Palitrası” adlı 3 dekabr əlillər gününə həsr olunmuş daun sindromlu uşaqarın çəkdiyi rəsmlərdən ibarət sərgidə, daun sendromlu uşaqların müəllimi və gənc rəssam Mahizər Sadıqlı Crossmedia.az analitik-informasiya portalına müsahibə verib:
- Niyə məhz belə bir layihəni həyata keçirdiniz? Sizində övladınızın özəl olması ilə bağlı ola bilər bu?
- Ola bilər. Eynilə sizin də vurğuladığınız kimi, mənim də övladımın özəl olması ilə bağlıdır. Artıq ikinci ildir daun sindromlu uşaqlarla işləyirəm. İlk başladığım gündən düşünürdüm ki, bu uşaqlar üzə çıxmalıdır, mütləq şəkildə. Düzdür, bəlkə də, öz əl işlərini tam şəkildə göstərə bilmirlər, amma müəllimələrin dəstəyi ilə biz ortaya nə jsə çıxarmağa çalışırıq. İlk gündən mənə qarşı çox sevgi doludurlar. Çox başqa dünyaları var. Onların dünyasında nə pislik var, nə paxıllıq. Onların dünyasında sadəcə sevgi, dəniz, günəş, qum var. Ona görə düşünürdüm ki, bu layihə mütləq olmalıdır.
- Uşaqlarla vaxt keçirmək, həqiqətən, maraqlı olmalıdır. Bəs, sizcə, xüsusi ilə daun sindromlu uşaqlarla vaxt keçirib onlarla işləmək necə idi?
- Uşaqlarla vaxt keçirmək möhtəşəmdir. Siz öz dünyanızı, öz problemlərinizi unudub tamam başqa bir dünyaya daxil olursunuz. Düzdür, çətindir. Sevgi dolu olsalar belə, amma çox fərqlidir. Belə layihə hazırlamaq mənim üçün həm çox maraqlıdır — bir müəllimə kimi başqa bir dünyaya daxil oluram, həm də uşaqlar üçün fərqli olur. Daim etdikləri işlərdən daha fərqli bir hobbi məşğul olur, xırda motorikaları inkişaf edir. Onlar rənglərlə işlədikcə beyinləri daha da inkişaf edir. Onlara xeyri olduğu qədər, ruhən mənə də faydalıdır.
- İşinizi, həqiqətən, sevirsiniz? Ümumiyyətlə rəssamlıq sizi xoşbəxt edir?
- Rəssamlıq məni xoşbəxt edir. Birinci sinifdən bilirdim ki, böyüyəndə rəssam olacağam. Sonra müəlliməliyi seçdim. Bu uşaqlarla işləmək, onların müəlliməsi olmaq çox başqa bir hissdir və bu, hər rəssama qismət olmur. Mənə qismət olduğu üçün çox xoşbəxtəm.
- Daun sindromlu uşaqlarla birlikdə olmaq sizə nə qazandırdı? Onlarla işləməyə başlayandan sonra həyatınızda nələr dəyişdi?
- Daun sindromlu uşaqlarla işləmək — acı həqiqət olsa da — məni yenidən həyata bağladı. Öz övladıma demək olar ki, nə fiziki, nə mənəvi mənada nə isə edə bilirəm. Amma bu uşaqlarla işlədikcə sanki öz övladımla bağlı yarımçıq qalmış həyatımı, arzularımı tamamlayıram.
- Gördüyünüz iş çox yaxşıdır. Bilmək istəyirik, sizcə, işiniz, həm maddi, həm mənəvi cəhətdən dəyər görür?
- Təssüflər olsun ki, bu sahə çox az dəyər görür. Amma bunu da qınaya bilmirəm. Ölkəmiz inkişaf edir. İnşallah, daha çox dəyər verilər. Çünki biz çox az görünürük. Bu sərgini etməkdə məqsədim də o idi ki, səsimizi bir az daha yuxarılara çatdıra bilək.
- Rəssamlıq həyatınızda sizə ən çox təsir edən nə olub?
- Rəssamlıq həyatımda ən ağır olan məqam o idi ki, övladımdan sonra bütün sənətimi arxa plana atmışdım. Son iki ildir yenidən qayıtmışam və bu mənim üçün çox çətin idi. Sənətlə həyatım arasında vuruşurdum. Düzdür, bu müddət ərzində magistr təhsilimə başladım, əlavə işlər gördüm, amma yaradıcılığımı tamamilə kənara qoymuşdum. Mənim üçün ən ağırı bu idi.
- Bundan sonra nə kimi layihələr, sərgilər planlaşdırırsız? Ümumiyyətlə sonrakı fəaliyyətiniz nə olacaq?
- Bundan sonra “Sevgi Palitrası” adı altında ikinci sərgini düşünürük. Amma bu dəfə əsərlər tamamilə tələbələrin öz əl işləri, öz təxəyyülləri və fikirlərindən çıxan işlər olacaq. İnşallah, bu mövzuda yenə dövlətimizdən dəstək gözləyirəm.
- Cəmiyyətə çatdırmaq istədiyiniz bir mesaj var?
- İlk növbədə analara və valideynlərə mesajım budur: özəl övladınız ola bilər — mən də özəl övladı olan bir anayam — amma bu, həyatın sonu deyil. Əksinə, bu çox başqa bir dünyadır. Həyatın tamam başqa bir üzüdür və bu, hər kəsə qismət olmur. Xüsusi olaraq bizə verilib. Ona görə də irəli gedin, övladlarınızı qucaqlayın, onları çox sevin. Uşaqları gizlətməyin, əksinə, daha çox cəmiyyətə çıxmaları üçün onlara imkan yaradın.
Fatimə Nəzərli
14:18 29.11.2025
Oxunuş sayı: 1691
