Şəfa mələyi

2021-ci ilin   o boğucu,  soyuq,  səssiz payız günü heç yadımdan çıxmır. Küçələr boş, pəncərələr bağlı idi,  insanlar hələ də  qorxunun içərisində gizlənmişdi. Sanki şəhər illərdir    nəfəsini içində saxlamışdı. Küçələrdə həyat donmuşdu. İnsanlar bir-birindən uzaqlaşmış, evlərinə qapanmışdılar. Hər kəsin gözündə  görünməz bir qorxu, dodaqlarında  eyni dua vardı:  ”sağ qalmaq.”  Hər yerdə dəhşətli Əzrayılın – COVİD-in adı çəkilirdi. Bu ad elə bil ölümün özü idi. 

Bilgəh “modul  xəstəxanası”nda növbədə idim.  Hər dəfə əynimə skafandr – qoruyucu forma geyinəndə  içimdə qəribə bir hiss doğulurdu:  sanki  ölüm ilə həyatın sərhədində  keşik  çəkirdim.  

O axşam növbədən çıxanda  telefonuma zəng gəldi. Yazıçı dostlarımızdan biri idi. Hal-əhval tutduqdan sonra səsi birdən dəyişdi, asta səslə  :

-Doktor, xəbəriniz varmı?  Məti müəllim yol qəzasına düşüb. Vəziyyəti çox ağırdır, - dedi...

Bir anlıq söz tapıb danışa bilmədim. Qulaqlarıma inanmadım. Elə bildim  nəsə səhv başa düşdüm.:

-Nə danışırsan?-dedim. -  Ola bilməz,  Məti müəllim?! -Nə pis xəbər oldu... 

Səsimdə  həm təəccüb, həm də qorxu vardı. İçimdən bir sızıltı keçdi.  Telefonun o başından  gələn səssizlik  sanki hər şeyi təsdiqlədi: 

-Hə, reanimasiyadadır...

Sanki  xəstəxananın soyuq divarları  üstümə çökdü. Deyəsən ürəyimdən bir parça qopdu. Məti müəllim mənim üçün təkcə yazıçı deyildi, bir dost, bir ağsaqqal idi. 

Mən onu  kitablarından, mətbuatda çıxan yazılarından ciddi alim, Bakı Dövlət Universitetinin müəllimi  kimi tanıyırdım.  Yazıçılar Birliyində keçirilən tədbirlərdə  qarşılaşmış,  söhbət etmişdik.  Son vaxtlar tez-tez zəng vurub hal-əhval tuturdu. Üzümə deməsə də, COVİD zamanı səfərbərlik rejimində işlədiyim üçün narahat idi... 

COVİD zamanı xəstəxana müşahidələrimi sosial şəbəkədə paylaşırdım. 

-Bu qeydlər son dərəcə maraqlı silsilə hekayələrin mövzusudur,  doktor. Sonra kitab çap etdirməli olsanız, hökmən ön sözünü mən yazacam, - demişdi. 

O mənə həm həkim, həm də  yazıçı kimi  müraciət edirdi. Peşəmə və qələmimə dəyər verməsi mənim ruhuma çox yaxın idi. Sanki təbabətin  və ədəbiyyatın ortasında  bir dostluq qurulmuşdu və hər söhbətimiz zamanı onun sözlərində  bir istilik, özümə qarşı bir hörmət və rəğbət hiss edirdim. 

Dərhal ona baş çəkmək qərarına gəldim. Modul xəstəxanada növbəm bitən kimi  yorğun  və bir az da  həyəcanlı  halda  onun  yatdığı  klinikaya  - “Zəfəran hospital”a yollandım.

Qapıda məni  içəri buraxmaq istəmədilər:

-Bağışlayın, xanım, olmaz. Xəstə yenicə  palataya  köçürülüb, hazırda  yatır. Yalnız   ən yaxın adamları  yanına buraxılır, - dedilər.

Bir anlıq tərəddüd  etdim, israrla  müalicə həkimi ilə görüşmək istədiyimi  bildirdim. Qapıda söhbət etdiyim xanım  həkim olduğumu və COVİD xəstəxanasında çalışdığımı  biləndə  üzündəki ifadə dəyişdi,  səsində yumşaqlıq  yarandı:

-Buyurun, -dedi  gülümsəyərək. -Amma yanında az qalın,  xəstəmiz hələ zəifdir. 

Mənə  içəri keçməyə icazə verdilər, əlimdəki meyvə dolu çantanı isə içəri buraxmadılar. Bildirdilər ki, burada yatan xəstələrə  kənardan gətirilən ərzaq verilmir. Razılaşmalı oldum.  Çantanı kənara qoyub, palataya yollandım. İkinci mərtəbəyə qalxdım. Palatanın qarşısında bir an dayandım - ürəyim qəribə ritmlə döyünürdü.  Sonra dərin bir nəfəs alıb qapını ehtiyatla açdım və səssizcə içəri daxil oldum...

Palataya daxil olanda sanki zaman dondu. Otaqda qəribə bir sükut vardı - nə monitor səsləri, nə də tibb bacılarının  addımları eşidilirdi. Hər şey sakit idi və bu sükutun içində  bir ağrı gizlənmişdi. 

Məti müəllimi tanımaq çətin idi. Bədəni “fiksator” adlanan qəlibə salınmışdı. İki-üç günün içində çox sınıxmışdı. Üzündəki solğunluq,  gözlərinin çuxura düşməsi, səsinin  zəif çıxması  ürəkağrıdıcı idi. Bir an dayandım. İçimdən bir istilik keçdi, dərin kədər hiss etdim. 

 - Məti müəllim.. - deyə asta səslə çağırdım.  Ağrıkəsici dərmanların təsirindən  gözləri yuxuya dalmışdı. Gözlərini açdı. Məni görəndə baxışlarında ani bir işıq yandı, içində bir ümid  qığılcımı doğdu. İşıqlı bir təbəssümlə  pıçıldadı:

    -Doktor... siz gəlmisiz?

    - Bəli.. - deyə gülümsədim. -Necəsiniz?

   -Şükür, yaxşıyam..

 O anda   anladım ki, bəzən bir ziyarət, bir baxış,  bir söz  belə  şəfa qədər  dəyərlidir... 

Məti müəllim dodaqlarını güclə tərpətdi, zəif, amma səmimi səslə dedi:

-Sizi  belə bir ağır vaxtda başımın üstündə görmək ...inanırsınız, mənim üçün  böyük bir fəxrdir. Təşəkkür edirəm, doktor, çox sağ olun ki, gəldiniz...

Stul çəkib oturdum. Əlindən tutdum. Əli isti idi, baxışlarında həm ağrı, həm də minnətdarlıq var idi.

O,  dərin bir nəfəs aldı, bir qədər susdu. Sonra sakit səslə başına gələn qəzanı danışmağa başladı:

 -Hər şey bir anın içərisində oldu... Həmin gün 10 kilometr piyada gəzmişdim. Gəzmək “normamı” doldurub, evə getmək üçün yolu keçirdim. Qəfil əks tərəfdən sürətlə bir maşın çıxdı. Onu görməyə macal tapmadım. Güclü bir zərbə hiss etdim, sanki yer ayağımın altından  çəkildi... Yerə çırpılanda çanaq sümüyünün parçalandığını hiss etdim.

Bir anlıq  gözlərini yumdu, səsi  bir az titrədi:

- Əvvəl huşum üstümdə idi. Evə və dostum professor İlham Pirməmmədova zəng vurdum. Həyat yoldaşım, oğullarım və İlham müəllim dövlət xəstəxanasına məndən əvvəl gəlmişdilər... İlkin müdaxilədən sonra “daha bizlik bir iş yoxdur” dedilər. Sonrasından xəbərim olmadı...

Gözlərimi “Zəfəran hospital”da açdım. Məni dövlət xəstəxanasından təcili bura, cavan travmotoloq-cərrah Ramil Abuzərovun üstünə gətirmişdilər. Doktor əməliyyatı dərhal eləmədi. 

Məti müəllim gülümsünüb, özünəməxsus tərzdə izah elədi:

- Əvvəlcə həyatda qalıb-qalmayacağıma əmin olmaq istəyirdilər... İndi  Allaha şükür, yaşayıram.

Son cümlə onun dodaqlarından şeir kimi çıxdı... 

- Ancaq yaşamağın qiyməti bahadır, - bunu da öz tərzində dedi. -  Özəl  klinikanın xərci ağırdır. Pulu olmayan yaşamaq haqqını da itirir... 

O bu sözləri  deyərkən baxışları tavana dikildi. Mən onun üzündəki yorğunluğa, eyni zamanda içindəki dirənişə qürurla baxırdım.  O an içimdə  qəribə bir inam vardı- onun tezliklə sağalacağına və yenidən ayağa qalxıb şax yeriyəcəyinə inanmışdım. 

Son vaxtlar hər gün ölüm ilə həyatın sərhədində durmuşdum, neçə-neçə xəstənin  ağrısını görmüşdüm.  Amma Məti müəllimin danışığı, günümüzün acı gerçəyinə qarşı ironiyası başqa cür təsir edirdi. Qarşımdakı insan  ədəbiyyatın, sözün, düşüncənin içində yaşayan,  minlərlə  oxucunun  qəlbinə  yol tapan  bir yazıçı idi. İndi isə  hərəkətsiz, dəmir “qəlib” içinə salınmışdı.  Bu, ürəyimə toxunurdu. 

Xəyalımdan cürbəcür fikirlər keçirdi. Bəlkə mənim bu qəfil gəlişim, bu görüş onun üçün  elə də böyük  bir hadisə deyil. Amma  baxışlarında gördüyüm sevinc,  üzündəki təbəssüm  mənə başqa şeyi deyirdi. 

 Xəstəxana otağına bir müddət sükut çökdü. Tibbi cihazların ritmik səsi  eşidilirdi. Mən onun əlini  sıxıb sakitcə: 

-Narahat olmayın, Məti müəllim, - dedim. - Siz  mütləq ayağa  qalxacaq, yenidən  o əvvəlki həyat ritminə qovuşacaqsınız.  Siz güclü  insansınız-  mən sizə inanıram. Siz də özünüzə  inanın. Bəlkə  bu ağrılar  bir gün  gələcək yazılarınıza ilham olacaq...

Onun üzünə yenidən təbəssüm gəldi:

-Özümə inanmasam da, sizə inanıram, - dedi. -Bəzən ağrı da insana dərs verir. Yaşamağın qədrini bilmək dərsi...

Bu söz o qədər ciddi səsləndi ki, araya yenidən sükut çökdü.  “Xəstəni çox narahat etmək olmaz”, düşüncəsi ilə yavaşca ayağa qalxdım. Ovcumda tutduğum pulu  hiss etdirmədən balıncının altına qoydum. 

-Yox...olmaz, doktor.. bu düzgün deyil. 

Mən gülümsədim, sakitcə cavab verdim:

-Bu sadəcə kiçik bir diqqətdir. Heç nə deməyin...

Qapıya tərəf yönəldim. Geri dönəndə onun üzündə kövrəklik  gördüm. Pıçıltı ilə: 

-Tez sağalın, - deyib, palatadan çıxdım.

Arxamca qapı astaca örtüldü. Dəhlizdə addımlarımın səsi  boğucu sükutda  qəribə səslənirdi. Təəssüf içində, amma daxilimdə bir az rahatlıqla xəstəxananı tərk etdim..

Günlər  keçdi. COVİD xəstələrinin ardı-arası kəsilmirdi, xəstəxana  tamamilə ağır xəstələrlə dolmuşdu.  Həyat öz axarında, yorucu bir gedişdə davam edirdi. 

Məti müəllim haqqında düşünürdüm. Vəziyyətində ciddi bir irəliyəyiş olmadığını deyirdilər. O, qəzaya düşəli bir aya yaxın idi... 

Bir gün  səhər növbəsinə gələndə  telefonuma  mesaj gəldi. Yazıçı dostlarımdan biri idi: “Məti müəllim artıq evə buraxılıb.  Müalicəsi  bundan sonra   evdə  davam etdiriləcək. Sizə səmimi salamlarını və dərin hörmətini çatdırır”.

Mesajı oxuyanda  daxilimdə  qəribə bir istilik  hiss etdim – sanki vəziyyəti yaxşılaşmış bir  xəstə kimi mən də rahat nəfəs aldım... 

Məti müəllim ikinci əməliyyatdan – bədənindəki metal “qəlib” söküləndən sonra ayağa qalxdı. Bu hamımız üçün sevinc  xəbəri oldu. 

Bir gün  ondan mənə bir mesaj gəldi: “Bəzən şəfa dərmandan yox, bir baxışdan, bir gəlişdən doğur. Ağır anımda şəfa mələyini başımın üstündə görmək mənə həm ümid, həm də  həyat gətirdi”... 

Bu cümlələri oxuyanda gözlərim doldu. Düşündüm ki, bir insanın  həyatına  azacıq  işıq salmaq bütöv  bir dünyanı  işıqlandırmağa bərabər  olur...

Mən o günü, onun təbəssümünü, baxışındakı işığı və zərif minnətdarlığı heç vaxt unutmadım...

Məlahət Hümmətqızı