İnəklər pasportla gəzir, mərhum tonqalda yandırılır: Hindistanın qəribə reallıqları
Hindistan dünyanın ən maraqlı və ən ziddiyyətli ölkələrindən biridir. Burada qədim inanclar müasir həyatla iç-içədir, gündəlik adətlər isə kənardan baxanlar üçün bəzən inanılmaz görünür. Hindistan təkcə Tac Mahal, yoqa və Bollivudla tanınmır; bu ölkə eyni zamanda qəribə ənənələri, fərqli həyat tərzi və zəngin mədəni müxtəlifliyi ilə diqqət çəkir.
Hindistanda evlilik anlayışı belə fərqlidir. Dünyanın bir çox yerində evlilik üzüyü əlin üzük barmağına taxıldığı halda, Hindistanda evli qadınlar gümüşdən hazırlanmış üzüyü ayaq barmaqlarına taxırlar. “Biçiya” adlanan bu üzük qadının evli olduğunu göstərir və qədim dini inanclara əsaslanır. Qızıl yox, məhz gümüşdən hazırlanması isə sağlamlıq və mənəvi tarazlıqla əlaqələndirilir.
Fillərin SPA mərkəzi
Ölkədə heyvanlara münasibət də olduqca fərqlidir. Xüsusilə fillər və inəklər müqəddəs sayılır. Hindistanda fillər üçün xüsusi SPA və qulluq mərkəzləri fəaliyyət göstərir. Bu mərkəzlərdə fillər yuyulur, masaj edilir və onlara xüsusi qayğı göstərilir. İnəklər isə o qədər dəyərli hesab olunur ki, bir çox bölgədə onlara fotoşəkilli şəxsiyyət vəsiqəsi verilir. Bu kartlar inəklərin qeydiyyatda saxlanılması və qorunması məqsədi daşıyır.
Hindistanda rənglərin mənası da fərqlidir. Dünyanın əksər ölkələrində matəm qara rənglə ifadə edilsə də, burada yas mərasimlərində ağ geyinilir. Ağ rəng kədər və saflığın simvolu sayılır. Məhz buna görə hind gəlinləri toy mərasimlərində qırmızı, çəhrayı və parlaq rəngli geyimlərə üstünlük verirlər.
4 fəsil yaşayan ölkə
Təbiət baxımından da Hindistan rekordlar ölkəsidir. Dünyada ən çox yağıntı alan yer məhz bu ölkədə – Mawsynram bölgəsində yerləşir. Musson yağışları bölgədə həyatın ayrılmaz hissəsidir. Güclü yağışlar kənd təsərrüfatını çətinləşdirsə də, ərazi sıx yaşıllığı, şəlalələri və təbii gözəlliyi ilə seçilir.
İqlim müxtəlifliyi Hindistanda fəsillərin sayına da təsir edir. Ölkədə dörd deyil, altı fəsil yaşanır. Yaz, yay, payız və qışla yanaşı, musson mövsümü və qışa keçid dövrü də ayrıca fəsil kimi qəbul olunur. Bu isə insanların həyat tərzini və gündəlik fəaliyyətini birbaşa formalaşdırır.
Mədəni müxtəliflik Hindistanın ən əsas xüsusiyyətlərindəndir. Ölkədə 400-dən çox dil və ləhcə danışılır. Rəsmi dillər hind və ingilis dilləri olsa da, demək olar ki, hər bölgənin öz dili var. Buna baxmayaraq, bu qədər fərqlilik Hindistanda birgə yaşamağa mane olmur.
Dini inanclar gündəlik həyata və qidalanmaya da təsir edib. Hindistan dünyada ən çox vegetarianın yaşadığı ölkə hesab olunur. Ətin az istifadə edilməsi, tərəvəz və baharatlara üstünlük verilməsi hind mətbəxini həm fərqli, həm də məşhur edib. Bu mətbəx dünyanın ən ədviyyatlı və zəngin mətbəxlərindən biri sayılır.
Hindistan əhalisinin böyük hissəsi hinduizm dininə inanır. Hinduizm çoxşaxəli inanc sistemidir və bu inanca görə yüz milyonlarla tanrı mövcuddur. Şiva, Brahma və Vişnu ən çox tanınan tanrılar sırasındadır. Dini həyat Hindistanda sadəcə inancla məhdudlaşmır, gündəlik yaşamın bir hissəsidir.
Bu ölkə eyni zamanda bir çox mədəni irsin də vətənidir. Yoqa Hindistanda yaranıb və burada yalnız idman deyil, ruhani həyat tərzi kimi qəbul olunur.
Dünyada geniş yayılan şahmat oyununun əsası da məhz Hindistanda qoyulub. Oyunun qədim adı “Çaturanqa” olub və sonradan digər ölkələrə yayılıb.
Müasir Hindistan həm də Bollivud ilə tanınır. Mumbay şəhəri ölkənin film sənayesinin mərkəzidir və burada hər il minlərlə film istehsal olunur. Bundan əlavə, Hindistan seçici sayına görə dünyanın ən böyük demokratiyası hesab olunur.
Hindistan mədəniyyətində Qanq çayının xüsusi yeri var. Hindu inanclarına görə müqəddəs sayılan bu çayda dini mərasimlər keçirilir, insanlar burada yuyunaraq mənəvi təmizlənməyə inanırlar. Qanq çayı Hindistan üçün təkcə su mənbəyi deyil, həyatın və inancın simvoludur.
Nəticə olaraq, Hindistan sadəcə bir ölkə deyil, fərqli dünyaların bir araya gəldiyi böyük bir mədəniyyət xəzinəsidir. Qəribə adətlər, qədim inanclar və müasir həyat burada bir-birini tamamlayır. Məhz bu səbəbdən Hindistan hər zaman maraq doğuran və öyrənilməyə dəyər ölkələrdən biri olaraq qalır.
Hindistanda əhalinin böyük hissəsi hinduizm dininə sitayiş edir və bu inanclara görə mərhumlar torpağa yox, tonqalda yandırılaraq dəfn olunur. Onlar hesab edirlər ki, yanan cəsədin ruhu təmizlənir və yenidən doğuluş üçün azad olur. Bu dəfn forması kremasiya adlanır.
Mərasim adətən açıq havada, xüsusilə də çay sahillərində keçirilir. Hindlilər üçün ən müqəddəs məkan isə Qanq çayıdır. Qanq sahilində kremasiya olunmaq həm dini, həm də sosial baxımdan prestijli sayılır. Cəsəd odun parçalarından hazırlanmış piramida formalı tonqalın üzərinə qoyularaq yandırılır.
Cəsədə od vurmaq adətən mərhumun böyük oğlunun vəzifəsi hesab olunur. Əgər ailədə oğul yoxdursa, bu işi yaxın kişi qohumlardan biri yerinə yetirir. Atanın dəfnində tonqal baş hissəsindən, ananın dəfnində isə ayaq hissəsindən alovlandırılır. Mərhumun dul qadını və qızları kremasiya prosesində iştirak etmirlər, yalnız kənardan izləyirlər.
Mərasim olduqca emosional və səs-küylü keçir. Qohumlar ağlayır, qışqırır, dini mahnılar oxunur. Varlı ailələr mərasim üçün hətta musiqiçilər də dəvət edir. Kremasiya bitdikdən sonra ailə üzvləri evlərinə qayıdır.
Üç gün sonra yenidən mərasim yerinə gələrək mərhumdan qalan külü toplayır və onu çaya və ya digər su hövzələrinə atırlar. Ancaq əhalinin çoxluğu səbəbindən Kəlküttə, Dehli və Mumbay kimi böyük şəhərlərdə kül bəzən elə həmin gün çaya atılır.
Fatimə Məmmədova
10:54 28.12.2025
Oxunuş sayı: 1149
