Səhnənin səssiz nəğməsi: Fuad Poladovun xatirəsinə
Bu gün səhnənin susqunluğunda bir səs çatmır qulağımıza – Fuad Poladovun səsi. Onun aydın, amma içində dərin bir tənhalıq gizlənən səsi. 4 may – Fuad Poladovun xatirəsinə çevrilmiş bir tarixdir indi. Hər il bu gün, Azərbaycan teatrı bir nəfəs dayanar kimi olur; bir tamaşa səssiz bitər, pərdə açılmaz, çünki o artıq səhnədə yoxdur.
Fuad Poladov yalnız aktyor deyil, bir məktəb idi. Onun oynadığı rollar illərin, nəslin, duyğuların yaddaşına hopmuşdur. O, yalnız qəhrəmanları canlandırmırdı, onların ruhunu özündə yaşadır, səhnəyə çıxanda sanki bir başqa aləmin qapısını aralayırdı. Şekspirin sarsıdıcı faciələrindən tutmuş, çağdaş dramaturgiyanın qəlb dağlayan əsərlərinədək hər rolda o vardı, özü kimi. Tək və təkrarolunmaz.
O, danışanda sanki sözlər tələffüz olunmurdu, nəfəs alırdı. Oynadığı rollar yaddan çıxmırdı, çünki o heç vaxt rol oynamırdı, yaşayırdı və tamaşaçılar onun içindəki həyəcanı, ürək döyüntüsünü hiss edirdi.
Poladov səhnədə tək deyildi, özü ilə bərabər sükutu da çıxarırdı, çünki o danışanda zaman dayanırdı. Onun baxışlarında həm poeziya, həm fəlsəfə, həm də zərrə-zərrə topladığı bir aktyor ömrünün hikməti vardı.
Onun yoxluğu bir boşluqdur, səhnənin ortasında dayanmış görünməz bir fiqur kimidir; hamı onu hiss edir, amma heç kim ona toxuna bilmir.
Fuad Poladov sənətə sükunətlə gəldi, sənətdən sükunətlə getdi. Amma arxasında buraxdığı iz, bir ömürlük alqış, bir ömürlük hörmət, bir ömürlük sevgi oldu.
Və bu gün, o səssiz alqışların içində, bir daha səslənir:
"Pərdə arxasından yox, qəlblərdən çıxmaz sən, Fuad müəllim."
Ayan Sədi
11:30 04.05.2025
Oxunuş sayı: 15901
